Paulino Alcantara to pierwszy „El Crack Total” w dziejach Barcy, który w zestawieniu najlepszych strzelców w historii Klubu, zajmuje drugie miejsce z 369 golami zdobytymi w 357 spotkaniach.
Jego blask rozchodził się znacząco poza boisko piłkarskie. Świetnie odnajdował się w ówczesnej masowej kulturze, stając się ikoną ubóstwianą przez społeczeństwo, a swojej autobiografii doczekał się już w wieku 28 lat.
Życiorys piłkarza dotyka wątków ideologicznych i w tej warstwie, jego osobisty światopogląd stoi w całkowitej sprzeczności z tym prezentowanym przez ogół społeczeństwa katalońskiego i władze FC Barcelony.
Paulino Alcantara urodził się 7 października 1896 roku na Filipinach, będących ówczesną kolonią hiszpańską, a do Barcelony zawitał w wieku 7 lat.
Zadebiutował w FC Barcelonie 25 lutego 1912 roku w meczu przeciwko zespołowi Catala S.C., licząc jedynie 15 lat i 4 miesiące.
W swoim premierowym spotkaniu strzelił hattricka, dzięki czemu do dnia obecnego dzierży miano najmłodszego debiutanta i strzelca gola w dziejach Klubu.
W Barcy grał do 1927 roku, przy czym należy zauważyć, że pomiędzy 1916 i 1918 rokiem przebywał na Filipinach, gdzie studiował medycynę i rozegrał 23 mecze dla tamtejszego Bohemian Sporting, w których strzelił 24 bramki.
Po zakończeniu I wojny światowej powrócił do Katalonii i współtworzył z Ricardo Zamorą oraz Josepem Samitierem ekipę, która naznaczyła pierwszą barcelońską złotą erę futbolową.
Razem zdobyli 12 Mistrzostw Katalonii i 5 Pucharów Hiszpanii.
Filigranowy napastnik był wirtuozem techniki, imponował pionierskimi zwodami, szybkością, a nade wszystko słynął z atomowego uderzenia – tutaj na kartach historii wspomina się o rozrywanych siatkach w bramkach po strzałach Barcelonisty, stąd jego przydomek „Niszczyciel Siatek”.
W czasie rodzących się animozji pomiędzy FC Barceloną, a Realem Madryt, prasa z hiszpańskiej stolicy kreowała rywalizację pomiędzy Paulino Alcantarą i Santiago Bernabeu, natomiast patrząc na zdobycze bramkowe i osiągane klubowe sukcesy przez obu piłkarzy, sugerowane zestawienie nie powinno mieć w ogóle miejsca.
Alcantara stworzył w Barcelonie pierwszy magiczny duet napastników razem z Josepem Samiterem i to ich popisy wpłynęły na podjęcie decyzji o budowie nowego, większego stadionu. Nie mogło być inaczej i to Paulino został pierwszym strzelcem gola na nowo otwartym stadionie Les Corts.
Zawodnik utrzymywał naturalną, swobodną relację z Cules, zachowywał się swobodnie podczas pozaboiskowych wystąpień publicznych, co w połączeniu z dokonaniami piłkarskimi ugruntowało jego świetny odbiór społeczny.
Paulino zakończył karierę piłkarską w 1927 roku. Spotkanie pożegnalne było wielkim wydarzeniem, a piłka do rozpoczęcia meczu została zrzucona z samolotu katalońskiej linii lotniczej przelatującego nad Les Corts.
Alcantara po zakończeniu kariery piłkarskiej, rozpoczął prowadzenie praktyki lekarskiej. Był autorem pionierskich metod przygotowania fizycznego i ściśle współpracował z Barcą do 1934 roku.
Paulino Alcantara w przestrzeni pozazawodowej przystąpił do powstałej pod koniec 1933 roku, Falangi Josego Antonia Prima de Rivery i z tego powodu musiał opuścić Barcelonę, w której dominowały nastroje lewicowe i anarchistyczne.
W czasie, kiedy Josep Sunol, Prezydent FC Barcelony i członek Republikańskiej Lewicy Katalonii został rozstrzelany w Galicji przez patrol frankistowski, Paulino Alcantara służył już w mundurze „Czarnych Strzał” Benito Mussoliniego w stopniu porucznika (po awansie od początku wojny z chorążego).
Wraz ze zwycięskimi wojskami frankistowskim wkroczył 26 stycznia 1939 roku do ostatniego bastionu republikanów, którym była Barcelona.
Po zakończeniu wojny pozostał w Barcelonie, piastował urzędy państwowe i nadal prowadził praktykę lekarską przy Szpitalu Św. Krzyża i Św. Pawła.
Paulino Alcantara zmarł w 13 lutego 1964 roku i został pochowany na cmentarzu w dzielnicy Les Corts, gdzie spoczywają także inni wielcy barcelońscy piłkarze, jak Josep Samitier, Cesar Rodríguez, Ladislau Kubala, czy charyzmatyczny bramkarz Javier Urruticoechea. Ceremonia jego pogrzebu była szczerym wyrazem bólu Barcelończyków.
Paulino Alcantara jest legendą FC Barcelony i został słusznie zapamiętany, jako wybitny napastnik, który naznaczył pierwszą wielką epokę w dziejach Barcy.
Przywołane w zarysie życiorysu wybory i decyzje polityczne Paulino, nie są formą osądu, a mają na celu przekazanie pełnego obrazu gracza FC Barcelony.
