Wczoraj o godznie 20:00 rozpoczęła się pożegnalna uroczystość upamiętniająca Tito Vilanovę. Do barcelońskiej katedry przybyli wszyscy piłkarze pierwszego zespołu Barçy wraz ze sztabem szkoleniowym, kapitanowie sekcji, wielu byłych graczy Barcelony (m.in. Carles Rexach czy Josep Maria Fusté), a także wszystkie żyjące osoby, które pełniły kiedyś urząd prezydenta Barcelony - Agustí Montal, Josep Lluís Núñez, Joan Gaspart, Enric Reyna, Joan Laporta i Sandro Rosell. Cała piątka usiadła w jednym rzędzie. Śmierć Tito zjednoczyła całe barcelonismo i nie było w nim wczoraj widać żadnych podziałów.
Poza przedstawicielami Barcelony, na wczorajszych uroczystościach zgromadziło się także wiele innych osób. Na zewnątrz katedry setki culés oglądały wydarzenia z katedry na specjalnie przygotowanych telebimach, natomiast wewnątrz niej zasiedli m.in. prezydent LFP, Javier Tebas, Txiki Begiristaín, burmistrz miasta, z którego pochodził Tito, David Font, prezydent Barcelony, Xavier Trias, premier Katalonii, Artur Mas czy przedstawicielie siedmiu hiszpańskich klubów z Primera División.
Uroczystości religijne trwały mniej więcej 40 minut, a po nich nastąpiły przemówienia kilku osób.
Josep Maria Bartomeu, prezydent Barcelony:
Dziś jest smutny dzień dla całego barcelonismo. Żegnamy się z bardzo kochaną osobą. Z dobrym, młodym mężczyzną. Skromnego, uczciwego mężczyznę. Jego cechami charakterystycznymi było to, że zawsze bardzo prosto, ciężko pracował i rozwijał się.
W imieniu całego barcelonismo i prezydentów, dziękujemy za opiekowanie się Tito i bycie z nim aż do samego końca. Obiecujemy, że on zawsze będzie miał miejsce głęboko w naszych sercach i nigdy o nim nie zapomnimy.
Jordi Roura, asystent Tito:
Przyjacielu, partnerze, bracie. Zostawiłeś nas i nie możesz nawet sobie wyobrazić, jak bardzo nam Ciebie brakuje. Nigdy nie trzeba było nam wielu słów, aby zrozumieć siebie nawzajem. Dzieliliśmy razem tak wiele rzeczy, że teraz czuję pustkę bez Twojej obecności.
Od pierwszego dnia wydawało się, że połączyło nas przeznaczenie, niewyjaśnialna chemia... Barça, którą kochaliśmy tak mocno; piłka, która sprawiała, że byliśmy szczęśliwi; ściany La Masii, w których się poznaliśmy, w których jednliśmy, piliśmy wino, śmialiśmy się, płakaliśmy... (...) Byłeś bardzo elegancki i pewny siebie, perfekcjonistą pod każdym względem. Gdy grałeś w piłkę, zawsze chciałeś, aby była ona dobrze napompowana, a murawa była w dobrej kondycji. Gdy graliśmy w tenisa, nasz drugi ulubiony sport, uchwyt rakiety musiał Ci odpowiadać, piłki musiały być takie jakie chciałeś, a mączka perfekcyjna. Jeśli te warunki były spełnione, jak dobrze grałeś!
Byłeś także człowiekiem, który śmiał się do rozpuku z anegdotek Charly'ego Rexacha, podczas wszystkich posiłków, jakie jedliśmy. Zawsze podziwiałem Twoją odwagę. Chyba jedyny raz, gdy widziałem, że się wahałeś, miał miejsce w sytuacji, gdy chciałeś zaprosić na randkę Montse, miłość Twojego życia i osoba, która dawała Ci siłę. Możesz spoczywać w spokoju, ponieważ wiesz, że Montse, Carlota i Adriá są w dobrych rękach. Jest tak jak zawsze mówiłeś - masz kilku dobrych przyjaciół i zawsze byli oni częścią Twojego życia, tak jak Ty byłeś ich.
Twoje dzieci, Carlota i Adriá, były Twoją dumą, Twoim oczkiem w głowie. Pamiętam, jak kiedyś tłumaczyłeś sekrety taktyki Adriemu, jednak bez wchodzenia w szczegóły meczu. Gdy grał on na boisku, oczy Ci się świeciły, ale nigdy nie chciałeś mu przeszkadzać. Futbol zawsze był Twoją pasją i był z Tobą do ostatnich dni. Barça była Twoim klubem, zawsze mówiliśmy, że jedynym 'ismo' dla Ciebie było 'barcelonismo'.
Twoja choroba zmieniła życie nas wszystkich, moje także. Musiałem Cię zastąpić. Nigdy nie zapomnę tego doświadczenia, ale nigdy też nie chciałem go mieć. Wszystko to sprawiło, że jesteśmy lepszymi ludźmi, którzy będą szli za Twoim przykładem i za Twoją dewizą - 'seny, pit i collons!' (rozsądnie, odważnie i z jajami!, przyp. red.) Na zawsze, Tito Vilanova.
Carlota Vilanova, córka Tito:
Nasz ojciec był naszym bohaterem, naszym wzorem do naśladowania, moją pierwszą miłością, miłością, którą poczułam, gdy jeszcze nie wiedziałam, co to dokładnie znaczy. Miłość, którą czułam już w czasie, gdy leżałam w łóżeczku, miłość, której szukam także dziś i miłość, którą będę czuć w przyszłości. Miłość, która jest ogromna i bezwarunkowa, czyli taka, jaką możesz poczuć od ojca kochającego swoje dzieci.
Ze wszystkich rzeczy, których ojciec zdążył mnie nauczyć przez fantastycznych 19 lat mojego życia, tato zapomniał nauczyć mnie, jak to jest żyć bez niego. Zakładam, że ani on, ani nikt inny nie byłby w stanie mnie tego nauczyć, jednak jeśli miałabym wskazać jedną najważniejszą rzecz, której mnie nauczył, to z pewnością powiedziałabym o tym, że życie jest zbyt krótkie, aby spędzać je na robieniu rzeczy, które mnie nie uszczęśliwiają. Zawsze mi powtarzał, abym walczyła o swoje marzenia, abym poświęciła się swoim pasjom.
Mojemu ojcu nic nie spadło z nieba. Jego miłość do futbolu, ciężka praca i poświecenie sprawiły, że udało mu się spełnić swój sen - zostać trenerem Barçy, ekipy, którą zawsze kochał. Wczoraj, gdy przynieśli nam jego prochy do domu, nie mogłam zrozumieć, jak ktoś tak wielki jak on jest tam, na górze. Prawda jest jednak taka, że mojego ojca wcale tam nie ma. Mój ojciec żyje we mnie i we wszystkich innych osobach, które go kochały. Pozostanie tam na wieki.
Adriá Vilanova, syn Tito:
Na początku chciałbym podziękować za wszelkie wsparcie, jakie w tych trudnych chwilach otrzymuje moja rodzina nie tylko z barcelonismo, ale z całego świata. Dziękuję także tym, którzy odwiedzili Camp Nou i pożegnali tam mojego ojca oraz zostawili nam wiadomość. Dziękuję także całemu światowi sportu, który upamiętniał mojego ojca minutą ciszy.
Mój ojciec urodził się 45 lat temu w Empordá. Był człowiekiem oddanym swojej rodzinie, swojej ziemi, tym właśnie był. Swoją podróż w świecie futbolu rozpoczął od zera, ogromnym wysiłkiem wspinał się po kolejnych szczebelkach w pogoni za swoimi marzeniami, pokazując swoją naturę wojownika. Nawet dziś pamiętam moment, w którym po raz pierwszy wykryto u niego raka. Nie martwił się swoim stanem zdrowia, najbardziej przejmował się naszymi uczuciami. Zawsze martwił się o innych bardziej niż o siebie. Mój ojciec był moim wzorem piłkarskim, a także wzorem jako osoba i, szczególnie, jako ojciec.
Nie mogę zrobić nic więcej, niż tylko podziękować za wszystko, co mi dałeś i czego mnie nauczyłeś. Najlepszym prezentem, jaki od Ciebie dostałem, było 17 lat spędzonych z Tobą. Dzięki Tobie nauczyłem się wielu rzeczy. Pamiętam jeden szczególny dzień, gdy bardzo się martwiłem, ponieważ następnego dnia miałem bardzo ważny dzień. Ojciec usiadł wówczas obok mnie i powiedział mi ze spokojem i pewnością w głosie: "Dzisiaj możesz odpocząć, ponieważ to, co wydaje się ważne dziś, jutro takie nie będzie".
Twoje doświadczenia pokazały mi, aby cieszyć się tym, co mam, ponieważ nigdy nie wiesz, kiedy nadejdzie twój czas. Dziś już Cię z nami nie ma, jednak pamięć o Tobie będzie żyła w naszych sercach, w tym też w moim. Pomagałeś mi w trakcie mojej dotychczasowej kariery piłkarskiej, pomagałeś mi walczyć o moje marzenia i dziś wiem, że zawsze będziesz obok mnie jako mój anioł stróż. To Tobie będę dedykować wszystkie swoje sukcesy, a pamięć o Tobie pomoże mi przezwyciężyć wszelkie przeciwności. Zawsze będę podążał Twoim przykładem i wynzaczoną przez Ciebie ścieżką: "Seny, pit i collons!" Spoczywaj w pokoju, ojcze".
