Wydaje się koniecznym poświęcenie kilku chwil człowiekowi, który swoją pracą dołożył cegiełkę do wygranego trypletu. Człowiekowi nieco już zapomnianemu przez wielu cules. Człowiekowi, w kierunku którego słowa uznania posyłali tacy ludzie jak Xavi, Rakitic czy Puyol.
Nie, nie chodzi tutaj o Luisa Enrique, lecz o Andoniego Zubizarretę.
Podczas poprzedniego lata i z początkiem sezonu ciężko było znaleźć człowieka, z którego bardziej drwiono. Został zwolniony w trakcie sezonu i praktycznie nikt go nie żałował.
Teraz, kiedy tryplet stał się faktem, przyszła pora aby oddać mu należne honory, bowiem prawdę powiedziawszy ZubiZa dał radę!
W tym momencie rozlegną się zapewnie głosy typu "Oh, przecież to nie tylko jego zasługa," czy "To swoimi błędami zasłużył na potępienie", lub "Co z tym środkowym obrońcą, którego tak potrzebowaliśmy?" Nie można również zapominać o najważniejszym i niepodważalnym - "Douglas." ZubiZa był tym, który przecież rekomendował Luisa Enrique - również wyszydzanego mniej więcej w tym samym czasie - na stanowisko trenera pierwszego zespołu.
Poniżej przedstawiamy pełną listę nabytków podczas kadencji Andoniego:
Neymar
Cesc Fabregas
Mascherano
Alexis Sanchez
Alex Song
Jordi Alba
Adriano
Douglas
Thomas Vermaelen
Ivan Rakitic
Luis Suarez
Jeremy Mathieu
Claudio Bravo
Marc-Andre Ter Stegen
Patrząc na tę listę warto uświadomić sobie ogólne zaburzenie rynku transferowego jak i ryzyko przy każdej transakcji. Wydaje się że jedynymi niewypałami na tej liście są Alex Song, Douglas i Thomas Vermaelen. Mimo wszystko Song grał przynajmniej dobrze na swojej nominalnej pozycji, na której jednak wystawiany był rzadko. Jego przejście do Barcelony było błędem tylko ponieważ jego pozycję okupowali gracze lepsi od niego.
Na Douglasie spoczywa piętno kompletnego niewypału, jednak wydaje się, że nie rozegrał on wystarczającej liczby spotkań aby ocena jego przydatności mogła być precyzyjna.
Thomas Vermaelen po operacji i długiej rehabilitacji w końcu zaliczył debiut w składzie Barcelony w ostatniej kolejce z broniącym się przed spadkiem Deportivo. Rozegrał bardzo dobre zawody, co jest dobrym prognostykiem na przyszłość. Wciąż jednak nie można w pełni obiektywnie ocenić tego transferu.
Cała reszta listy zawiera w sobie nazwiska graczy, którzy wprowadzili nową jakość do pierwszej drużyny i zdobywali z nią trofea. Mam tu na myśli również Fabregasa, któremu już na samo wspomnienie jego nazwiska towarzyszy wszechobecna pogarda wśród kibiców.
Gdy kupowano Rakitica, ZubiZa był głupcem nie zatrudniając w jego miejsce Kroosa. W przypadko Bravo, Zubi również się nie popisał. Był przecież Ochoa do wyjęcia za darmo czy nawet Keylor Navas - bramkarz, który wydaje się że w szczycie swojej formy nie potrafi podjąć rywalizacji z przekwitającym Ikerem Casillasem. Neymar - sensacja na YouTube, Alexis - przepłacony, Jordi Alba - kolejny karzeł, gdy w jego miejsce można było sprowadzić tak wielu roślejszych lewych obrońców. Mathieu - wiadomo.
Kibice niemal wszystkich drużyn ogólnie lubują się w krytyce decyzji transferowych swoich dyrektorów sportowych, jednak ciężko znaleźć kogoś tak wyszydzanego jak Zubizarreta.
Mimo to jego transfery wypaliły.
Bravo okazał się dokładnie takim zawodnikiem o jakim w klubie była mowa. Ter Stegen zamiast niepewności w stylu Pinto, dał nam niezawodność w Lidze Mistrzów i Pucharze Króla. Rakitić stał się kluczowym zawodnikiem środka pola, przy okazji pomagając Alvesowi w szczelnym zamknięciu jego strony boiska. Suarez sprawdził się dokładnie jak przewidywano. Mathieu z kolei strzelił dwa arcyważne gole i był solidny w grze destrukcyjnej.
Nie będzie zatem przesadą stwierdzenie, że bez tych transferów nie cieszylibyśmy się z trypletu...
Oczywiście wszyscy pamiętamy grzechy Zubiego z przeszłości. Czego nie wiemy, to fakt jak wiele z nich było rzeczywiście jego winą. Był od lat paraliżowany przez zarząd ogłaszający proste stwierdzenia typu "Thiago Silva, albo nikt," które to pomagały w rzekomym oszczędzaniu pieniędzy.
Wiemy o powolnej degradacji Barcelony B, która to przyczyniła się do utraty kilku wartościowych trenerów, co z kolei doprowadziło do jej spadku z ligi. Duża część tego regresu miała miejsce podczas kadencji Zubiego, jednak tylko najbardziej zatwardziały jego przeciwnik nie będzie w stanie stwierdzić że to sprawy pierwszej drużyny pochłaniały dyrektora sportowego najbardziej.
A drużyna ta w zakończonym sezonie zapisała się na kartach historii.
Media społecznościowe, w których operowała Barca, jak i całe rzesze kibiców Blaugrany były zgodnie nieme w sprawie Andoniego. Ja jednak uważam, tak samo jak chociażby nasz Kapitan Carles Puyol, że trzeba oddać cesarzowi co cesarskie. Zatem gdziekolwiek jest, mam nadzieję że Zubi jest w stanie cieszyć się z naszego wspólnego sukcesu bardziej niż spoglądać w przeszłość z żalem. Że z radością wspomina fiestę na koniec sezonu zamiast wyobrażać sobie bossa wściekle skaczącego przez kolejne trybuny Camp Nou, po tym jak jego twarz pojawiła się na telebimie podczas słynnej prezentacji.
Mam taką nadzieję ponieważ często tak w życiu bywa, że satysfakcja przychodzi po czasie. Jest ona jednak spowodowana dobrze wykonaną robotą.
Gracies Zubi!
