Camp Nou
Trochę historiiW życiu każdego klubu rozwój jego instalacji sportowych jest jednym z głównych objawów sportowego rozwoju lub upadku. Podobnie jest w przypadku FC Barcelony i jej stadionów. Możemy tu wymienić trzy zasadnicze etapy: pierwszy wiąże się z częstą zmianą placu gry, co jest logicznym następstwem kształtowania się klubu. Drugi etap to okres gry na Les Corts, czyli etap konsolidacji. Trzeci to Camp Nou, czyli ekspansja i wielkie sukcesy.
Stary obiekt Les Corts, zainaugurowany w 1922 roku, był kilkakrotnie modernizowany, by móc pomieścić cały czas rosnącą liczbę sympatyków Dumy Katalonii (w szczytowym okresie mógł zmieści 60 tys. kibiców). Po Wojnie Domowej (1936-39) liczba kibiców wzrastała w imponującym tempie. Klub odpowiadał na to zwiększając pojemność trybuny gol nord (1943) głównej trybuny (1945) i gol sud (1948). Oczywistym stawało się, że obecny stadion jest zbyt mały i klub, by dalej się rozwijać, będzie potrzebował nowego obiektu.
Konieczność budowy nowego stadionu
Od 1948 roku coraz głośniejsze były głosy popierające ideę budowy nowego obiektu. Nie było to jednak takie proste, gdyż musiałby on być w zgodzie z planami urbanizacyjnymi miasta w okolicach Avenida Diagonal (główna arteria Barcelony).
Często można się spotkać z opinią, że jednym z głównych czynników, który ostatecznie przekonał władze klubu do energicznego działanie, był transfer Ladislau Kubali. Przyjście węgierskiej gwiazdy wiązało się z olbrzymimi oczekiwaniami i nadziejami kibiców. Trzeba także pamiętać, że zanim trafił on do stolicy Katalonii, klub wygrał dwa razy z rzędu rozgrywki ligowe (1947/48 i 1948/49) co bardzo rozbudziło apetyty symaptyków zespołu.
W wrześniu 1950 roku, na dwa tygodnie przed pierwszym występem Kubali w barwachblaugrana, ówczesny prezydent klubu, Agustí Montal y Galobart, wydał zgodę na wykup terenów w rejonie Maternidad, do którego doszło dwa miesiące później.
W tym momencie rozpoczął się długi i żmudny etap planowania. 9 lutego 1951 roku podjęto decyzje o zmianie położenia stadionu, który miał się znaleźć na krańcu Avenida Diagonal. Rozpoczęły się negocjacje z władzami, które cały czas napotykały na przeszkody. Cały proces stał w martwym punkcie do czasu wyboru na prezydenta klubu Francesca Miró-Sansa (14 listopad 1953 rok). Nowy sternik był zwolennikiem jak najszybszej budowy nowego obiektu i jedną z jego pierwszych decyzji (18 luty 1954 rok) było ulokowanie nowego stadionu na ziemiach zakupionych w 1950 roku, a nie obok Avenida Diagonal. 28 marca tego samego roku, w obecności około 60 tys. kibiców, wmurowano kamień węgielny pod budowę Camp Nou. W uroczystości tej wziął też udział gubernator cywilny Felipe Acedo Colunga oraz arcybiskup miasta, Gregorio Modrego, który poświęcił plac budowy.
Budowa (1954-57)
Projektem Camp Nou zajęli się Francesc Mitjans Miró, Josep Soteras Mauri i Lorenzo García Barbón. Rok później, 11 lipca 1955 roku, klub wybrał firmę INGAR S.A. jako wykonawcę. Budżet na to przedsięwzięcie wyniósł 66 milionów peset, a oczekiwany czas budowy 18 miesięcy. Ostateczny koszt był jednak zdecydowanie wyższy i wyniósł 288 milionów peset. By zdobyć potrzebną kwotę wypuszczone specjalne obligacje (na 100 mln peset) i bony (60 mln peset). Pozwoliło to na sfinansowanie stadionu, ale kosztem zadłużenie klubu.
Inauguracja
Datę otwarcia stadionu ustalono na 24 września 1957 roku. By ceremonia miała odpowiedni splendor, powołano specjalną komisje organizacyjną, na której czele stały dwie osoby: Aleix Buxeres i Nicolau Casaus. Uroczystości rozpoczęły się 21 września w miejskim ratuszu, gdzie przemówienie wygłosił członek Real Academia Española, José María de Cossío. Na Les Corts i w Palacio Municipal de Deportes rozegrano serię meczów międzynarodowych, w których wzięły udział liczne sekcje klubu. Wielki kataloński poeta, Josep M. de Sagarra, napisał sonet zatytułowany ‘Azul Grana’, stworzono także hymn stadionu Camp Nou, ze słowami Josepa Badia i muzyką Adolfo Cabané.
24 września cały miasto było w kolorach blaugrana. Odprawiono mszę, podczas której biskup miasta pobłogosławił nowy obiekt. Orfeón Graciense odśpiewał ‘Aleluja’ Händla. Przybyło wiele znanych osobistości ze świata sportu i polityki.
W obecności prawie 90 tys. kibiców, którzy wypełnili trybuny Camp Nou (stadion nie był jeszcze w pełni ukończony) na murawę stadionu zaczęli wychodzić przedstawiciele katalońskich klubów piłkarskich, penyas FC Barcelony oraz zawodnicy innych sekcji klubu. Zaintonowano hymn stadionu ('Himno al Estadio') i punktualnie o 16.30 rozpoczął się mecz między FC Barceloną a drużyną piłkarzy Warszawy. Pierwsza jedenastka na ten mecz wyglądała następująco: Ramallets, Olivella, Brugué, Segarra, Vergés, Gensana, Basora, Villaverde, Martínez, Kubala i Tejada. Na druga połowę wyszli natomiast Ramallets, Segarra, Brugué, Gràcia, Flotats, Bosch, Hermes, Ribelles, Tejada, Sampedro i Evaristo. Mecz zakończył się rezultatem 4-2. Gole strzelaliEulogio Martínez w 11 minucie (pierwszy, historyczny gol na Camp Nou), Tejada, Sampedro i Evaristo. W przerwie meczu 1500 osób zatańczyło sardanę, wypuszczono także 10 tys. gołębi. W ten sposób rozpoczęła się piękna i pełna wzniosłych chwil historia Camp Nou.
Choć obiekt pierwotnie nazywał się Estadi del FC Barcelona, kibice bardzo szybko zaczęli go nazywać Camp Nou (po katalońsku Nowy Stadion, w odróżnieniu od ‘starego’ Les Corts). Tą nazwę jako oficjalną przyjęto w sezonie 2000/01. Klub wysyłał do socis listy z zapytaniem, czy są za ustanowieniem nowej nazwy. Zdecydowana większość (68.25%) była za.
Stadion ma wysokość 48 metrów, powierzchnię 55 tys. m2 (250 m długości i 220 szerokości). Wymiary boiska to 105 na 68 metrów.
Z pojemnością 99.354 miejsc (część trybun jest zadaszona), jest to największy piłkarski stadion Europy. Pojemność ta zmieniała się w czasie, co wiązało się z modernizacjami obiektu. W dniu swojego otwarcia, w 1957 roku, mógł on pomieścić 93.053 kibiców. Liczba to została zwiększona do 120.000 przy okazji Mundialu w 1982 roku. W obliczu nowych przepisów piłkarskich, które nakazywały likwidację miejsc stojących, pod koniec lat 90 pojemność została zmniejszona do niespełna 99.000.
W sezonie 1998/99 władze UEFA przyznały Camp Nou najwyższy standard, czyli pięć gwiazdek. W Hiszpanii jeszcze tylko trzy obiekty mogą się tym pochwalić: Estadio Olímpico Lluís Companys (Barcelona), Estadio Olímpico de la Cartuja (Sevilla) i Estadio Vicente Calderón (Madryt).
Pośród różnych instalacji i pomieszczeń, które znajdują się na terenie stadionu, należy wyróżnić małą kapliczkę obok szatni, salę dla VIPów, salę konferencyjną, pomieszczenia dla ekip telewizyjnych i dziennikarzy, Centrum Medycyny Sportowej, siedzibę Barça TV, czy klubowe muzeum.
Ewolucja
W momencie oddania do użytku, Camp Nou mogło pomieścić 93.053 kibiców (zarzucono plan, by pojemność wynosiła 150.000), a wymiary boiska wynosiły 107x72 m. Główne materiały, których użyto do budowy to beton i żelazo.
Od momentu swojej inauguracji, stadion przeżył wiele modernizacji i usprawnień, takich jak zainstalowanie oświetlenia (1959 r.), elektronicznej tablicy wyników, czy otwarcie sali prasowej. Z pewnością jedne z najważniejszych zmian wiązały się z Mundialem w 1982 roku. Na Camp Nou odbyła się ceremonia otwarcia i dlatego zdecydowano się zwiększyć pojemność obiektu o 22.150 miejsc.
W 1994 roku przebudowano pierwszy poziom trybun, obniżono też poziom murawy.
Wielkie wydarzenia
Camp Nou jest znane przede wszystkim jako stadion FC Barcelony, ale miały tu miejsce również ważne mecze rozgrywek międzynarodowych, jak Puchar Zdobywców Pucharów czy Puchar Europy. To właśnie w stolicy Katalonii odbył się pamiętny finał Ligi Mistrzów z 1999 roku między Manchesterem United a Bayernem Monachium. Miał tu miejsce finał turnieju piłkarskiego Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku, w którym Hiszpania pokonała reprezentacje Polski.
Zebrani na Camp Nou mogli zobaczyć wiele pamiętnych spotkań, ale także i koncertów gwiazd światowej muzyki, jak Lluís Llach, Bruce Springsteen, Michael Jackson, Josep Carreras, Julio Iglesias czy U2. 7 września 1982 roku mszę świętą odprawił tu papież Jan Paweł II.
Oczywiście Camp Nou było też miejscem celebracji ważnych wydarzeń w historii klubu. Tutaj obchodzono 75 rocznicę jego powstania, podczas której zaprezentowano aktualny hymn ‘Cant del Barça’. Odbyła się też tutaj część uroczystości związanych ze stuleciem Barcelony w 1999 roku.
Mini Estadi
Mini Estadi zostało oficjalnie zainaugurowane 23 września 1982 roku. Obiekt zaprojektowany przez Josepa Casalsa i Ramona Domènecha powstał z myślą o drużynach Barcelony B (obecnie Barçy Atlètic) i nieistniejącej już Barcelony C. Stadion zbudowano w zaledwie 9 miesięcy. Jest w stanie pomieścić, na dwóch poziomach trybun, z których część jest zadaszona, 15.276 kibiców.Infrastruktura
Murawa ma wymiary 103 x 65 metrów. Obok stadionu położone są dwa boiska treningowe (numer 3 i 4) ze sztuczną murawą, z czego jedno ma wymiary 100 x 70 metrów i trybuny dla tysiąca widzów.
Główne wydarzenia sportowe
Jedno z najważniejszych wydarzeń sportowych, którego świadkiem było Mini Estadi, miało miejsce w sezonie 1982/83. Wtedy to w ramach 1/8 finału Copa del Rey drużyna Barçy Atlèticpodejmowała sam Real Madryt. Mecz zakończył się bezbramkowych remisem, który przeszedł do historii. Wtedy też po raz pierwszy w stadion został w pełni zapełniony. Niestety rewanż zakończył się minimalną wygraną madryckiej drużyny (1-0) i młodzi Katalończycy musieli się pożegnać z pucharowymi rozgrywkami. Cztery lata później, w sezonie 1987/88, obiekt po raz kolejny gościł komplet widzów. Stało się tak przy okazji meczu między Barceloną a Realem Madryt w kategorii juvenil (która nazywała się wtedy sub-19).
Z obiektu tego kilkukrotnie korzystała też drużyna narodowa Andory, między innymi w potyczkach z Irlandią i Holandią. W 2002 roku swoje mecze rozgrywała tutaj nieistniejąca już drużyna FC Barcelona Dragons (futbol amerykański). Czasami mają też tutaj miejsce wybory władz klubowych.
Transmisja finału w Paryżu
Z pewnością jednym z najbardziej pamiętnych wydarzeń w historii tego stadionu była transmisja na żywo z paryskiego finału Ligi Mistrzów w sezonie 2005/06. Blisko 11 tysięcy kibiców za pomocą wielkiego telebimu mogło towarzyszyć swoim piłkarzom w triumfie na Saint-Denis.
Informacje ogólne:
Data inauguracji: 22 września 1982 r. Pojemność: 15.276 widzów Wymiary boiska: 103 x 65 m Dodatkowe instalacje: dwa boiska treningowe
Palau Blaugrana
Palau Blaugrana to hala sportowa, gdzie trenują i występują zawodnicy z sekcji koszykarskiej, piłki ręcznej, hokeja na wrotkach i futsalu. Zaprojektowany przez Francesca Cavallera i Josepa Soterasa obiekt został zainaugurowany 23 października 1973 roku i w tamtych czasach należał do najnowocześniejszych w Hiszpanii. Tym, co przede wszystkim go wyróżnia jest imponująca kopuła wzniesiona ze zbrojonego betonu.Położenie
Hala stoi przy Avenida Arístides Maillol w dzielnicy Les Corts, wewnątrz kompleksu, nad którym góruje Camp Nou, między FCBotiga Megastore i Miniestadi. Obok położone jest lodowisko i klubowe biura.
Rozbudowa trybun
W dniu oddania do użytku hala mogła zmieścić 5.696 widzów. Po modernizacji w 1994 roku jej pojemność została zwiększona do 7.334 miejsc. Obecna pojemność to 7.585 miejsc (po modernizacji z 2007 roku). Tym, co wymusiło powiększenie Palau były sukcesy innych sekcji odnoszone od lat 80. Coraz więcej ludzi chciało oglądać mecze koszykówki czy piłki ręcznej, na co obiekt nie był przygotowany. Doszło nawet do tego, że na początku lat 90 sekcje, które cieszyły się największą popularnością, rozgrywały swoje mecze w Palau Sant Jordi, które w latach 1990-92 mogło pomieścić 17 tys. widzów. Jednak trudny dojazd na wzgórze Montjuic oraz zbyt duży rozmiar obiektu wymusiły powrót do Palau Blaugrana.
Przestrzeń dla zasłużonych
Pod dachem hali podwieszono koszulki należące do kilku najwybitniejszych zawodników, którzy występowali poza sekcją piłkarską. Należą one do Andrésa Jiméneza, Nacho Solozábala i Juana Antonio San Epifanio ‘Epi’ (koszykówka); oraz Joana Sagalésa, Iñakiego Urdangarína, Òscara Grau i Enrica Masipa (piłka ręczna).
Olimpijska sceneria
Poza faktem, że hala jest miejscem sukcesów wielu sekcji FC Barcelony, które stworzyły mit o „magii Palau”, była ona także świadkiem rywalizacji w hokeju na wrotkach, judo i taekwondo podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku.
Informacje ogólne:
Data inauguracji: 23 październik 1971 r. Adres: Avenida Arístides Maillol, s/n Pojemność: 7.585 widzów Sekcje: koszykówka, piłka ręczna, hokej na wrotkach, futsal
La Masia
La Masia, która jest ulokowana obok Camp Nou, to centrum szkolenia młodych zawodników Barcelony. Budynek, który stanowi cześć dziedzictwa klubu, powstał w 1702 jako wiejska rezydencja.Na początku La Masia była wykorzystywana jako warsztat, gdzie przygotowywano makiety potrzebne do konstrukcji Camp Nou. To tutaj władze i przedstawiciele klubu mogli na bieżąco śledzić postęp prac. Po zainaugurowaniu stadionu (24 września 1957 roku), La Masia zamknęła swoje podwoje czekając na nowe przeznaczenie. Za prezydentury Enrica Llaudeta budynek został zmodernizowany i powiększony, by stać się bazą socjalną klubu, którą oficjalnie otwarto 26 września 1966 roku.
Przemiana w dom dla młodych piłkarzy
Rozwój klubu i jego administracji spowodował, że La Masia stała się zbyt mała na bazę socjalną, która za prezydentury Agustí Montala została przeniesiona w pobliże lodowiska. Tak więc budynek znowu stał pusty czekając na zagospodarowanie. Josep Lluís Núñez bardzo szybko zmienił ten stan rzeczy. La Masia stała się domem dla młodych piłkarzy Barcelony, którzy mieszkali z dala od miasta. Budynek bardzo szybko został przystosowany do nowego celu i otwarty 20 października 1979 roku.
Wychowankowie z przyszłością
Celem La Masii jest kształtować sportowo i intelektualnie chłopców, którzy zostawili rodzinne strony i swoich bliskich, by zostać profesjonalnymi piłkarzami. W 1999 roku, kiedy klub obchodził stulecie istnienia, La Masia jaką dziś znamy świętowała swoje dwudzieste urodziny. Bilans tych dwóch dekad był jak najbardziej pozytywny. Wielu piłkarzy, jak na przykład Amor, Guardiola, Sergi, De la Peña, Puyol czy Xavi przebiło się do pierwszej drużyny, by stanowić o jej sile. Inni trafili do liczny ekip hiszpańskiej La Liga, czy też za granicę. La Masia stała się miejscem-symbolem, dzięki któremu FC Barcelona jest utożsamiana ze wspaniałą pracą z młodymi zawodnikami.
Infrastruktura
W La Masii mieszkają nie tylko zawodnicy z Katalonii i reszty Hiszpanii, ale też chłopcy z zagranicy. Budynek posiada dwa piętra i poddasze o łącznej powierzchni 610 m2. Może w niej mieszkać do 60 zawodników (12 w samej La Masii, a reszta w budynkach stojących w pobliżu). Posiada ona kuchnię, jadalnię, salon, bibliotekę, pomieszczenia administracyjne, łazienki, prysznice, cztery wielkie sypialnie i szatnię.
Informacje ogólne:
Data inauguracji: 26 wrzesień 1966 r. Powierzchnia: 610 m2
Ciutat Esportiva Joan Gamper
Ulokowany w miejscowości Sant Joan Despí ośrodek został oficjalnie otwarty 1 czerwca 2006 roku. Ma łączna powierzchnię 136.839 m2 i stanowi bazę treningową, tak do drużyn piłkarskich Barcelony, jak i dla wielu innych sekcji klubu, które wcześniej większość czasu spędzały na treningach na Camp Nou, La Masii czy w Palau Blaugrana. Ośrodek jest ulokowany zaledwie 4.5 km od Camp Nou, dzięki czemu można łatwo i szybko do niego dojechać.W skład kompleksu wchodzi:
- 5 boisk z naturalną nawierzchnią - 4 boiska ze sztuczną nawierzchnią - pawilon sportowy - budynek z trybuną przy boisku nr 1 - budynek obsługi - budynek z szatniami - miejsce dla indywidualnego treningu dla bramkarzy
Łączny koszt konstrukcji wyniósł 68 mln euro. Duża część środków pochodziła z ziemi, które klub zdecydował się sprzedać (pierwsza parcela została sprzedana w 2002 roku za 29.7 mln euro, druga rok później za 15.9 mln euro). Pozostałą sumę (22.5 mln euro) wyłożył sam klub.
Infrastruktura
A) Boiska piłkarskie
Ciutat esportiva Joan Gamper posada 9 boisk treningowych:
Boisko nr 1: wymiary 105 x 68 metrów, naturalna murawa, trybuna na 1400 miejsc,
Boisko nr 2: wymiary 105 x 65 metrów, naturalna murawa, trybuna na 400 miejsc,
Boisko nr 3: wymiary 105 x 65 metrów, naturalna murawa, dzieli trybunę z boiskiem nr 2,
Boisko nr 4: wymiary 105 x 65 metrów, naturalna murawa,
Boisko nr 5: wymiary 105 x 65 metrów, sztuczna murawa,
Boisko nr 6: wymiary 55 x 38 metrów, sztuczna murawa,
Boisko nr 7: wymiary 105 x 68 metrów, naturalna murawa, trybuna na 1700 miejsc,
Boisko nr 8: wymiary 105 x 65 metrów, sztuczna murawa, możliwość przekształcenia w boisko do rugby o wymiarach 107 x 65 metrów, trybuna na 950 miejsc,
Boisko nr 9: wymiary 105 x 65 metrów, sztuczna murawa, dzieli trybunę z boiskiem nr 8.
Zbudowano także specjalną strefę dla treningu bramkarzy o powierzchni 2.205 m2.
B) Pawilon sportowy
Pawilon, którego powierzchnia wynosi 3.346 m2 posiada trzy boiska do koszykówki, które mogą być także wykorzystywane przez sekcję piłki ręcznej i futsalu. Postawiono także trybunę mogącą zmieścić 470 widzów.
Na parterze znajduje się pięć szatni i tyle samo gabinetów dla sędziów i trenerów; gabinet lekarski oraz specjalna sala do oglądania materiału video.
Piętro zostało przeznaczone to użytku publicznego i jest połączona za pomocą specjalnego korytarza z budynkiem administracyjnym, budynkiem obsługi i trybuną przy boisku nr 1.
C) Budynek w trybunie
Ma on powierzchnię 7.118 m2, a jego część ulokowana jest pod ziemią. W jego obrębie znajduje się recepcja, sala konferencyjna, cztery gabinety, sala spotkań, dwie szatnie (dla sędziów, trenerów lub graczy gości) oraz szatnia dla profesjonalnej drużyny (z siłownią i sauną).
Górne poziomy, znajdujące się nad ziemią, są przeznaczone dla użytku publicznego. Pod ziemią znajduje się natomiast parking na 64 samochody.
D) Szatnie i obsługa
Budynek ma powierzchnię 2.630 m2, także posiada podziemne poziomy. Znajduje się w nim osiem szatni dla zawodników, cztery dla trenerów i arbitrów oraz gabinet lekarski.
Informacje ogólne:
Data inauguracji: 1 czerwca 2006 r. Powierzchnia: 136.839 m2
Pista de hielo
Lodowisko przy Camp Nou jest przygotowane dla wszystkich, którzy chcą spędzić trochę czasu na łyżwach w towarzystwie rodziny i przyjaciół. Od lat wiele szkół w Barcelonie korzysta z niego na zajęciach sportowych. Można tu także organizować imprezy, jak np. urodziny.Przy lodowisku działa Szkoła Łyżwiarska FCB, która prowadzi zajęcia dla wszystkich grup wiekowych, bez względu na poziom zaawansowania.
Sam budynek został zainaugurowany 30 października 1971 roku. Tafla ma wymiary 61x26 m. Trybuny mogą pomieścić 1256 widzów.
Museo FCB
Pomysł na stworzenie muzeum klubowego, które uwieczniałoby historię FC Barcelony powstał w latach 20 poprzedniego stulecia, a jego inicjatorem był Joan Gamper. Niestety aż do prezydentury Josepa Lluísa Núñeza nie udało się tego projektu wprowadzić w życie.Muzeum zostało oficjalnie otwarte w 1984 roku. Trzykrotnie było powiększane (1987, 1994 i 1998 r.) i obecnie zajmuje powierzchnię 3.500 m2.
Z roku na rok muzeum cieszyło się coraz większą popularnością. Jest uważane za jedną z najlepszych tego typu instytucji w świecie piłki nożnej, będąc punktem odniesienia dla innych klubów. Jest również najczęściej odwiedzanym muzeum w Katalonii (1.2 mln odwiedzających rocznie).
Ekspozycja muzeum dzieli się na trzy zasadnicze części:
Muzeum historyczne:
Można tu prześledzić ponad stuletnią historię klubu, trofea zdobyte przez wszystkie sekcje, zdjęcia, rekwizyty sportowe ze wszystkich epok, materiały multimedialne i wiele innych rzeczy związanych z klubem.
Kolekcja Futbolart Pablo Ornaque:
Ciekawe i zaskakujące przedmioty związane z historią piłki nożnej, począwszy od XIX wieku, aż do czasów nam współczesnych.
Ekspozycje tymczasowe:
Można tu spotkać się ze zróżnicowaną tematyką, jak np. „Wystawa Joan Gamper (1877-1930): ludzie, klub, państwo”, która przedstawia postać historycznego założyciela FC Barcelony. „Camp Nou – 50 lat bicia serca blaugrana”, gdzie można prześledzić całą historię Świątyni Futbolu.
FCBotiga
FCBotiga to sieć oficjalnych sklepów klubowych. Można tu znaleźć ponad 3 tys. różnych artykułów, począwszy od koszulek i bluz, przez szaliki i czapki, a kończąc na książkach i gadżetach.Główny sklep nazywa się FCBotiga Megastore i jest umiejscowiony obok Palau Blaugrana. Dysponuje powierzchnią 2 tys. m2. Poza zwykłymi produktami znajdują się tutaj:
- stanowisko, gdzie można umieścić na „czystej” koszulce Barcelony dowolny numer i napis - stanowisko, gdzie można zrobić sobie zdjęcie przy podobiznach piłkarzy Barcelony - kącik historyczny, gdzie można nabyć gadżety związane z setną rocznicę powstania klubu (koszulki, piłki, litografie) - kącik Barça Toons, z produktami przeznaczonymi dla najmłodszych kibiców
Megastore to najważniejszy sklep, ale istnieje też sieć mniejszych punktów sprzedaży:
Barcelona FCBotiga Sagrada Familia
FCBotiga Centro Comercial Maremàgnum
FCBotiga Ronda Universitat, przy Plaza Catalunya
FCBotiga Jaume I nr 18
FCBotiga Aeropuerto de Barcelona
FCBotiga Sants Estación
W Lloret de Mar (Girona) FCBotiga (Paseo Marítimo)
W Las Palmas de Gran Canaria FCBotiga w centrum handlowym Centro Comercial Las Arenas
