Początki (1899-1922)
Biznesmen Hans Gamper, urodzony w Winterthur 22 listopada 1877 roku, był człowiekiem, który zdecydował się założyć klub piłkarski FC Barcelona, a pierwszym ruchem w tym kierunku było umieszczenie ogłoszenia w lokalnej gazecie 22 października 1899 roku, w którym ogłosił nabór chętnych zawodników.Hans Gamper, znany w Katalonii jako Joan, przeprowadził sie do Barcelony w 1898 roku ze względu na prowadzone interesy. Co ciekawe, zaledwie w miesiąc po umieszczeniu swojego ogłoszenia, 29 listopada 1899 roku przewodniczył pierwszemu posiedzeniu władz klubu w Gimnas Sole. Gualteri Wild, Lluís d'Ossó, Bartomeu Terradas, Otto Kunzle, Otto Maier, Enric Ducal, Pere Cabot, Carles Pujol, Josep Llobet, John Parsons oraz William Parsons, wraz z Gamperem byli członkami tego historycznego zgromadzenia. Spotkanie ukonstytuowało statut Klubu, a Anglik Gualteri Wild został pierwszym prezydentem, łącząc sprawowanie tej ważnej funkcji z występami na boisku, gdyż podobnie jak pozostali założyciele, był przede wszystkim piłkarzem.
Pierwszy strój
Od samego początku gracze nosili słynne bordowo-granatowe barwy-połowa koszulki była granatowa, połowa bordowa, a rękawy miały kolor taki jak pas, na przeciwnej stronie koszulki. Uzupełnieniem tego były białe spodenki.Pierwszy herb
Na początku herb Klubu był identyczny z herbem miasta, co miało pokazywać przywiązanie i łączność między tymi dwoma organizmami. Jednak w 1910 roku zarząd zdecydował, że FC Barcelona zasługuje na swój własny herb, a wynikiem tej decyzji było rozpisanie konkursu na najlepszy projekt. Zwycięzca pragnął pozostać anonimowy, jednak to właśnie jemu zawdzięczamy herb Klubu, który wprawdzie po pewnych zmianach, ale do dzisiaj może cieszyć nasze oczy.Pierwszy mecz
W pierwszym meczu drużyna Barcelony spotkała się z Anglikami na stadionie Velodromo de la Bonanova (obecnie znanym jako Turo Park). Angielski zespół, w którym grało jednak kilku zawodników Barcelony, wygrał to spotkanie 1-0.Pierwszy stadion
Pierwszy mecz został rozegrany na wspomnianym już Velodromo de la Bonanova, który Barcelona dzieliła z zespołem El Catala. Jednak już pod koniec 1899 zapadła decyzja o przenosinach na obiekt położony przy Hotelu Casanovas, który również niestety nie spełnił wszystkich marzeń i oczekiwań zawodników i zarządu Klubu z Katalonii. Kolejnymi miejscami, gdzie można było zobaczyć graczy w bordowo-granatowych strojach były Carretera D'Horta, Carrer Muntander i w końcu Stadion de la calle Industria, który jako pierwszy był własnością Klubu. Imponująca jak na tamte czasy była liczba widzów, którzy mogli na żywo obserwować zawody (6.000).Stadion ten został oficjalnie otworzony 14 marca 1909 roku, jednak już wcześniej FC Barcelona rozpoczęła kolekcjonowanie trofeów. Pierwszym z nich był Puchar Macaya w sezonie 1901-02 oraz Mistrzostwo Katalonii w latach 1904-05 oraz 1908-09. Na nowym stadionie sukcesy były kontuowane-Mistrzostwa Katalonii FC Barcelona zdobywała seryjnie – udało się to w latach 1909-10, 1910-11, 1912-13, 1915-16, 1918-19 1919-20, 1920-21 oraz 1921-22, natomiast Mistrzem Hiszpanii Klub został w 1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20 oraz 1921-22. Był to pierwszy wielki okres w historii Dumy Katalonii.
Założyciel, Joan Gamper
Urodził się 22 listopada 1877 roku w Witerthur w Szwajcarii. Od początku interesował się różnymi sportami: lekkoatletyką, kolarstwem oraz piłką nożną. Warto dodać, że jest on również założycielem FC Zurich. Przybył do Barcelony w wieku 20 lat i prawie od razu wraz z podobnymi sobie fascynatami rozpoczął zbiórkę pieniędzy na założenie FC Barcelony. Był dobrym zawodnikiem, o czym może świadczyć fakt, że na 88 bramek dla FC Barcelony w 1901 roku, zdobył aż 49. W drużynie grał do 1903 roku, a od 1908 został prezydentem, aby ocalić swój ukochany klub przez upadkiem, który mu groził. Joan Gamper był prezydentem aż 5-krotnie, a ostatnia kadencja upłynęła w 1925 roku.Gamper w pełni zintegrował się z Katalonią oraz Katalończykami. Nauczył się nawet pisać i mówić w ich języku. 17 grudnia 1925 Gamper wraz z zarządem musiał zakończyć rządy w Klubie, z uwagi na represje ze strony dyktatora, Primo de Rivery, zadeklarowanego fana Realu Madryt. Wpływ na tą decyzję miały negatywne opinie wyrażane przez kibiców Barcelony wobec królewskiej parady tuż przed meczem, czego efektem było zamknięcie stadionu Les Corts. Założyciel Barcelony odszedł 30 lipca 1930 roku. Po serii nieudanych interesów, popełnił samobójstwo. Mimo to tłumy obecne na jego pogrzebie pokazały przywiazanie do tego wielkiego człowieka i idei przez niego reprezentowanych. Dzisiaj jego imieniem nazwany jest prestiżowy Puchar. Mecz o to trofeum zwykle rozpoczyna sezon dla drużyny Barcelony. Co więcej, legitymacja socio z numerem 1 jest również zarezezerowana dla założyciela Klubu.
Od Les Corts do Camp Nou (1922-1957)
Otwarcie Les Corts w 1922 roku było ważnym momentem dla całego barcelonismo. Moment ten przypadł na tzw. Złotą Erę, która trwała od 1919-1929.Ten wspaniały okres poprzedał ciężką dekadę, jaka miała przypaść w latach 30-tych. Symbolem może być zamknięcie Les Corts przez faszystowskiego dyktatora Primo de Riviere, który użył nawet obiektu jako obozu wojskowego podczas Wojny Domowej. Jednak dla Les Corts przyszły lepsze czasy („Okres Pięciu Pucharów“), co wydatnie przyczyniło się do wzrostu liczby socios (z 20.000 w 1944 do 30.000 w 1950). Samitier w latach 20-tych i Kubala w 50-tych byli tymi graczami, którzy z pewnością zapisali się złotymi zgłoskami w historii Barcelony, grając na tym stadionie.
Początek Lat Chwały - El Camp dels Corts
Lata 1919-1929 są uważane za złotą erę w dziejach Klubu. Kibice mogli wtedy w barwach blaugrana oglądać takich zawodników jak Samitier, Alcántara, Zamora, Sagi, Piera czy Sancho, których umiejętności przyciągały tłumy na mecze, a sam Klub zaczął być identyfikowany jako ostoja nacjonalizmu katalońskiego w tym trudnym okresie.20 maja 1922 roku odbyła się inauguracja Les Corts, które wkrótce zostało uznane za „Katedrę Futbolu“. Był to wspaniały stadion, który mógł pomieścić 30.000 fanów piłki nożnej, a z czasem podwojono jego pojemność do 60.000. To na nim uczczono w 1924 roku 25-lecie założenia Klubu, które zostało upamiętnione przez słynny plakat autorstwa Josepa Segrellesa. W tamtym okresie FC Barcelona miała 12,207 członków, a przyszłość jawiła się w różowych kolorach. 5 lat później, w sezonie 1928-29 po raz pierwszy wygrała La Liga, co było pięknym podsumowaniem Mistrzostw Katalonii z lat 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1926-27 i 1927-28, oraz Mistrzostw Hiszpanii z lat 1924-25, 1925-26 oraz 1927-28. Ostatnie z tych zwycięstw przeszlod do historii z uwagi na dwukrotne powtórzenie spotkania z Realem Sociedad oraz niewiarygodnych wyczynów bramkarza Barcelony Franza Platko, które zostało później upamiętnione wierszem, napisanym przez Rafaela Albertiego.
Ciężkie czasy
W połowie lat 20-tych FC Barcelona zaczęła cierpieć z uwagi na swoje połozenie w Katalonii oraz znaczenie, jakie miała dla wyrażania uczuć patriotycznych przez mieszkańców tego regionu. 14 czerwca 1925 roku, podczas dyktatury Primo de Riviery, podczas meczu będącego hołdem dla Chóru Katalońskiego, tłum wygwizdał hymn hiszpański, czego konsekwencją było zamknięcie stadionu na 6 miesięcy (później skrócono do 3 miesięcy) oraz zmuszenie Gampera do rezygnacji z kierowania Klubem.Mimo że dalej w zespole występowali wybitni zawodnicy (Ventolrà, Raich czy Escolà), dla Klubu nastały ciężkie czasy, a polityka i sprawy społeczne zaczęły dla ludzi być ważniejsze niż piłka nożna. Barcelona musiała stawić czoło problemom na 3 frontach: finansowym, społecznym (liczba socios ciągle spadała) oraz sportowym-wprawdzie ciągle wygrywała na własnym podwórku, czego dowodem są Mistrzostwa Katalonii w 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1934-34, 1935-36 oraz 1937-38, to trofea na poziomie całej Hiszpanii pozostawały chwilowo poza zasięgiem FC Barcelony.
Skutki Wojny Domowej
W miesiąc po jej wybuchy, prezydent Barcelony, Josep Suñol, został zamordowany przez żołnierzy Franco w pobliżu Guadalajary. Na szczęście zawodnicy rozgrywali akurat mecze w Meksyku i USA, co z jednej strony zapewniało fundusze dla Klubu, jednak z drugiej skończyło się prośbami o azyl połowy zawodników w Meksyku i Francji.16 marca 1938 jedna z bomb trafiła w budynek klubowy, czyniąc mu poważne szkody. Parę miesięcy później Barcelona było już okupowana przez oddziały faszystowskie, a Klub, jako symbol nacjonalizmu katalońskiego, napotykał na swej drodze liczne problemy, w tym spadek liczby członków do 3.486.
W marcu 1940, bliski współpracownik faszystowskiego reżimu, Enric Piñeyro, markiz de la Mesa de Asta, został mianowany prezydentem Klubu. W tym samym czasie nazwa została zmieniona z Futbol Club Barcelona, na bardziej poprawną politycznie, czyli Club de Futbol Barcelona (chodziło o zamianę katalońskeij wersji językowej na hiszpańską). Co więcej uszczerbku doznał również klubowy herb, w którym 4 czerwone belki na tarczy, symbolizujące flagę Katalonii, zostały zredukowane do 2, co trwało aż do 1949.
Od widma spadku po Copa Latina
W latach 40-tych Klub podniósł się z kryzysu, którego kulminacją był rok 1942, w którym Barcelona cudem uniknęła relegacji do niższej klasy rozgrywkowej. Co ciekawe, w tym samym sezonie udało się jej zdobyć Puchar Hiszpanii. W następnym sezonie miały miejsce skandaliczne wydarzenia podczas meczu z odwiecznymi rywalami z Madrytu, kiedy zawodnicy Barcelony oraz sędzia zostali zastraszeni przed meczem przez policję. Wynik był z góry do przewidzenia. Piñeyro, mimo że otwarcie popierał faszyzm, był na tyle zdegustowany postępowaniem władz, że zdecydował się podać do rezygnacji.Kolejne lata obfitowały już w sukcesy, szczególnie w lidze, którą udało się wygrać w latach 1944-45, 1947-48 i 1948-49. Na zamknięcie dekady Barcelona odniosła jeszcze w 1949 sukces, zdobywając Copa Latina. Swoje 50-te urodziny Barcelona obchodziła mając 24.893 socios, a w dorobku 21 Mistrzostw Katalonii, 9 Pucharów Hiszpanii oraz 4 zwycięstwa w Lidze.
Kubala i pięć pucharów
Wraz z przybyciem Ladislau Kubali w czerwcu 1950, wkrótce okazało się, że Les Corts stają się za małe dla Dumy Katalonii. Między 1951, a 1953 Barcelona wygrała wszystko co tylko było możliwe- La Ligę w latach 1951-52 oraz 1952-53 i Puchar Hiszpanii (1951,1952,1953). W sezonie 1951-52 zespół wygrał aż pięć pucharów-La Liga, Puchar Hiszpanii, Latin Cup oraz trofea Eva Duarte i Martina Rossiego. Wydatnie przyczyniła się do tego słynna linia napadu w składzie Basora, César, Kubala, Moreno oraz Manchon.Od zbudowania Camp Nou do 75-tych urodzin (1957-1974)
Zbudowanie Camp Nou było czymś wyjątkowym- stanowiło symbol potęgi Klubu, ale było również wielkim wyzwaniem jeśli chodzi o wysiłek finansowy. Jednak wraz z rośnięciem w siłę, konstrukcja nowego domu dla drużyny z Barcelony było nieuniknione.Mimo że pierwsze lata na Camp Nou nie były pod względem sportowym zbyt udane, to liczba socios stale rosła-nie bez znaczenia był fakt coraz silniejszej identyfikacji kibiców z Klubem. Było to szczególnie widoczne od czasu gdy Narcís de Carreras został prezydentem w 1968 roku. Właśnie wtedy po raz pierwszy użyto słynnego dziś zdania „Mes que un club“. FC Barcelona była kojarzona jako ostoja ruchu przeciwników generało Franco, co wzmacniało jej, i tak już silną, pozycję w regionie. Przełomem był transfer megagwiazdy holenderskiego futbolu, Johana Cruyffa, który pozwolił Barcelonie odzyskać tytuł Mistrza Hiszpanii w sezosnie 1973-74, czym uświetniono 75-lecie powstania Klubu.
Powstanie Camp Nou
Już pod koniec lat 40-tych zaczynało być oczywistym, że Les Corts są po prostu za małe na taki klub jak Barcelona. Zaczęto się rozglądać za możliwością pozyskania gruntów pod budowę nowego obiektu. Francesc Miró-Sans, prezydent Klubu w 1953 roku, był jednym z propagatorów tego pomysłu, który skończył się otwarciem nowego stadionu 24 sierpnia 1957 roku. Mógł on pomieścić 90.000 ludzi, co liczyło się w kontekście rosnącej liczby socios (49.000).Zdobycie Pucharu Hiszpanii w 1957 roku na Montjuic, mistrzostwa w 1958-59, 1959-60 oraz zdobycie Pucharu Miast Targowych w sezonie 1957-58 oraz 1959-60 były w wielkiej mierze zasługą legendarnego trenere Helenio Herrery, pod którego wodzą występowała plejada znakomitych piłkarzy, by wymienić tylko Kocsis, Czibor, Evaristo, Kubala, Eulogio Martínez, Suárez, Villaverde, Olivella, Gensana, Segarra, Gràcia, Vergés czy Tejada.
Jednak skład ten nie dotrwał do lat 60-tych. Momentem krytycznym był przegrany finał Pucharu Europy w Bernie w 1961 roku, po którym Barcelonie udało się już tylko wywalczyć Puchary Hiszpanii w 1963 i 1968 oraz kolejny Puchar Miast Targowych w 1966.
Wiecej niż klub
Mimo że sukcesy na boiskach były rzadkie, liczba członków nie przestawała rosnąć. Bycie socio stawało się synonimem oporu wobec reżimu generała Franco. Po wspomnianym już haśle „Mes que un club“, prezydent Agustí Montal i Costa (1969-1977) kontynuował dzieło swojego poprzednika walcząc o demokrację, a przeciw układom w lidze, czego efektem był szereg konfrontacji z władzami sportowymi, które były lojalne wobec Franco.Przybycie Johana Cruyffa
Pozyskiwanie zagranicznych zawodników wywoływało kontrowersje od czasu słynnego już incydentu z Di Stefano w 1953. W latach 70-tych władze piłkarskie rzucały Barcelonie kłody pod nogi, chociażby niekorzystnymi decyzjami co do statusu zagranicznych graczy, których rodzice byli Hiszpanami. Chyba za wyjątek należy uznać zielone światło, jakie dla swej przeprowadzki do stolicy Katalonii dostał Johan Cruyff. Zadebiutował 28 października 1973 roku, a jego przyjście wywołało trzęsienie ziemi w lidze hiszpańskiej. Wszystkim utkwił w pamięci mecz w Madrycie, kiedy to Królewscy musili przełknąć gorycz porażki i to aż w stosunku 0-5! Nazwiska które stanowiły o sile tamtej jedenastki do dziś budzą respekt: Rexach, Asensi, Cruyff, Sotil czy Marcial. Holender był piłkarzem nowej generacji, urodzonym przywódcą, tak na boisku jak i poza, a do tego stanowił magnes dla środków masowego przekazu, które jeszcze bardziej interesowały się Barceloną.75-te urodziny
Odzyskanie mistrzostwa przypadło dokładnie na 75-te urodziny Klubu. Wydarzenie to uczcił wspaniałym dziełem Joan Miró, a obchody jubileuszowe po raz kolejny okazały się manifestacją polityczną. To właśnie wtedy powstała „Cant del Barça“ nagrana przez Chór Sant Jordiego, która z czasem stała się oficjalnym hymnem Klubu.Od 75-tych urodzin do Pucharu Europy (1974-1992)
75-te urodziny w pełni pokazały olbrzymi potencjał, jak drzemie w Klubie z Katalonii. Warto przypomnieć, że nie były to łatwe czasy dla mieszkańców prowincji, która nie chciało pochylić czoła przed reżimem generała Franco.Upadek dyktatury, a wraz z nim nadejście demokracji, co zrozumiałe, spowodował wielkie zmiany nie tylko w życiu społeczno-gospodarczym, ale również wywarł wpływ na inne dziedziny życia, w tym sport. Kluby, podobnie jak federacja piłkarska, mogły być już zarządzane demokratycznie, a fakt bycia częścią Katalonii nie powodował już podobnych problemów jak wcześniej.
Agustí Montal był tym człowiekiem, który był odpowiedzialny jako prezydent za zarządzanie sprawami Klubu w tym kluczowym momencie. To on rozpisał pierwsze wolne wybory, w których tryumfował Josep Lluís Núñez, rozpoczynając swoją kadencję, która była najdłuższa w historii Klubu.
Ale nie tylko sytuacja polityczna się zmieniała-futbol również nie stał w miejscu. Zwiększało się zainteresowanie rozgrywkami, pojawiało się coraz więcej graczy zagranicznych, a kluby czerpały zyski z nowych źródeł, takich jak transmisje telewizyjne, szczególnie kiedy w grę wchodziły komercyjne stacje telewizyjne. Barcelonie ciężko było dostosować się do tych zmian, czego widocznym znakiem był okres, jaki musiał upłynąć do kolejnego mistrzostwa- 10 lat. Jednak potem było już lepiej, a na Camp Nou trafił najcenniejszy z pucharów- Puchar Europy.
Wybory 1978
Po wielu latach, kiedy nie mogły odbyć się wolne wybory prezydenckie, w maju 1978 socios mogli wreszcie podjąć tę najważniejszą z decyzji. Walka była zacięta: Josep Lluís Núñez otrzymał 10,352 głosów, Ferran Ariño- 9,537 a Nicolau Casaus - 6,202. Zwycięzca tej rywalizacji miał pozostać na stanowisku prezydenta aż do 2000 roku.Bazylea zalana przez Barcelonę
1979 był ważnym rokiem dla Klubu, gdyż właśnie wtedy po raz pierwszy zawodnicy FC Barcelony mogli unieść w górę Puchar Zdobywców Pucharów. Ale nie tylko zwycięstwo było imponujące, ale również liczba kibiców Dumy Katalonii, którzy przybyli do Bazylei. 30.000 fanów było największą jak do tego momentu grupą na wyjazdowym spotkaniu drużyny z Katalonii. Oczywiście tryumf ten wywołał wielką radość na ulicach miast i miasteczek w całej Katalonii, a powody do świętowania z tego samego powodu kibice mieli jeszcze w 1982 i 1989 roku,Klub się rozrasta
Z roku na rok Klub sie rozwijał. W 1974 roku miał 66.000 członków, 4 lata później już 77.000, by w 1992 roku mieć ich 98.000. Jako swoisty „rekord“ można potraktować rok 1986, kiedy liczba aktywnych socios wynosiła 108.000! Podobnie mnożyły się Peñye, od 96 w 1979 roku, podczas gdy w 1993 roku było ich prawie 700. Z okazji Mistrzostw Świata w 1982 roku Camp Nou zostało rozbudowane, a w tym samym czasie na mapie Barcelony pojawił się również Miniestadi.Urruti, Kocham Cię
Jednak mimo sukcesów w Europie, ciągle brakowało trumfów w La Liga, aż do sezonu 1984-85, kiedy to udało sie odnieść sukces już na 4 kolejki przed końcem w Valladolid. Drużyna zapewniła sobie wtedy „matematycznie“ mistrzostwo dzięki Urrutiemu, który w ostatniej minucie obronił rzut karny. Najlepiej nastrój chwili oddał komentator tego pamiętnego spotkania, Joaquim M. Puyal, krzycząc „Urruti, Kocham Cię“, które przeszło do klubowej legendy. Mistrzowski skład zawierał takie gwiazdy jak Julio Alberto, Migueli, Archibald, Schuster oraz kapitan Alexanco.Lata Dream Teamu (1990-1994)
Rozczarownanie jakie przyszło po porażce w finale Pucharu Europy w Sevilli narastało, a jego kulminacja znana jest jako „Motín de Hesperia“. W 1988 zawodnicy zebrali się w Hotelu Hesperia (stąd nazwa) i zarządali dymisji prezydenta Núñeza wraz z całym zarządem. Jednym z najważniejszych powodów takich działań były nieuregulowane zobowiązania finansowe wobec nich. Cała afera skończyła się wielką czystką w składzie, pozostaniem prezydenta oraz zatrudnieniem jako trenera Johana Cruyffa.Holender zmienił całkowicie styl grania drużyny oraz przeprowadził (po części wymuszoną) rewolucję w składzie. Jednak najważniejszą rzeczą którą wprowadził, było zaszczepienie zespołowi mentalności zwycięzców, z której słynął jeszcze jako zawodnik. Tak własnie narodził się Dream Team, który w latach 1991-94 zdobył 4 mistrzostwa z rzędu oraz przede wszystkim pierwszy w historii Puchar Europy.
20 maja 1992
Pierwszy Puchar Europy w historii FC Barcelony został zdobyty w piękny majowy wieczór 1992 roku w Londynie, na legendarnym stadionie Wembley. Przeciwnikiem była Sampdoria Genua, a decydującą bramkę w dogrywce potęznym uderzeniem z rzutu wolnego zdobył Ronald Koeman. Zawodnicy którzy grali w tym meczu to Zubizarreta, Nando, Ferrer, Koeman, Juan Carlos, Bakero, Salines (Goikoetxea), Stoitchkov, Laudrup, Guardiola (Alexanko) oraz Eusebio. Jako ciekawostkę można podać fakt, że późniejszy prezydent Barcelony, Joan Gaspart zakończył ten wieczór w… Tamizie, gdyż obiecał że wykona skok do tej rzeki, jeśli tylko jego ukochany Klub sięgnie po najcenniejsze trofeum.Od Wembley do nowego Camp Nou (1992-2008)
Kontynuacja dzieła Dream Teamu była niezwykle ciężka, a ten projekt sportowy zakończył się z hukiem w maju 1994 roku w Atenach, kiedy zawodnicy doznali upokarzającej porażki 0-4 ze strony AC Milanu. Dwa lata później w kontrowersyjnych okolicznościach odszedł Cruyff, co było zwiastunem nowej ery, którą za kadencji Bobby’ego Robsona zapoczątkowano w 1997 roku od zdobycia Pucharu Zdobywców Pucharów oraz Pucharu Króla. W następnym sezonie Barcelona zgarnęła już praktycznie wszystko co było do zdobycia, czyli Mistrzostwo, Puchar oraz Superpuchar Europy.Pomimo rezultatów na boisku, odejście Cruyffa wywołało podział pomiędzy kibicami, który miał mieć wpływ na to, jak Klub był zarządzany. Takie zamieszanie nie było dobre, w szczególności biorąc pod uwagę przemiany, jakie zachodziły na rynku. Właśnie wtedy rozpoczęły się olbrzymie kontrakty sponsorskie, wielkie kwoty transferowe, prawa za użykowanie wizerunku czy wprowadzenie systemu pay-per-view. Prowadzenie klubów wymagało coraz większych umiejętności menadżerskich. W między czasie Klub obchodził swoje stulecie, zaraz po którym w 2000 roku ze stanowiskiem pożegnał się legandarny już wtedy Josep Lluís Núñez. Jego miejsce zajął Joan Gaspart, którego zastąpił w 2003 roku Joan Laporta.
Nieprzekonywujące sukcesy
Mając na ławce trenerskiej Bobby’ego Robsona i Louisa Van Gaala, drużyna osiągała całkiem niezłe rezultaty, szczególnie w sezonie 1996-97, kiedy zdobyto PZP za którym podążyły dwa Mistrzostwa z rzędu. Jednak mimo wszystko pozostawał niedosyt po erze Dream Teamu. Słabe rezultaty w sezonie 1999-2000 spowodowały, że prezydent Núñez zdecydował, że czas podać się do dymisji.Obchody 100-lecia
Nie wiele organizacji ma przyjemność obchodzić swoje 100-lecie – wymaga to stałej, ciężkiej i wytrwałej pracy. Obchody trwały od listopada 1998 do listopada 1999, a składały się z niezliczonej ilości spotkań, koncertów i uroczystości. Malarz Antoni Tàpies zaprojektował oficjalny platkat, a piosenkarz Joan Manuel Serrat odśpiewał „Cant del Barça“ ze środka murawy Camp Nou. Obchody 100-lecia miały być łącznikiem pomiędzy wielką przeszłością, a olbrzymimi nadziejami na przyszłość. W tym wyjątkowym roku Barcelona zdobyła Mistrzostwa w piłce nożnej, koszykówce, piłce ręcznej oraz hokeju na wrotkach.Interregnum
Po rezygnacji Núñeza, wybory w 2000 roku wygrał Joan Gaspart, który był wiceprezydentem przez 22 lata. W pokonanym polu pozostawił Lluís Bassata. Jednak jego prezydentury nie można zaliczyć do udanych, przede wszystkim pod względem sportowym. W lutym 2003 roku Gaspart zrezygnował, a Klub pogrążył się w chaosie, aż do czerwca, na który zaplanowany wybory nowego prezydenta. Mimo tego kibice mogli się cieszyć z jednego z najwiekszych sukcesów sekcji koszykówki, gdyż Dumie Katalonii udało się w maju 2003 roku wygrać rozgrywki Euroligi.Prezydent Joan Laporta
15 czerwca 2003 roku decyzją socios, młody prawnik, Joan Laporta, został wybrany prezydentem, pokonując ponownie Lluís Bassata. Był to początek nowych, lepszych czasów dla Klubu. Właśnie do kierowanej przez niego drużyny dołączyli Eto’o, Deco czy Ronaldinho. Zespół ten nie potrzebował dużo czasu, aby zacząć wygrywać- już sezonie 2004-05 wygrał La Liga, powtarzając swój sukces rok później. Jednak punktem kulminacyjnym prezydentury Laporty było zdobycie po raz drugi w historii Pucharu Europy. Motywem przewodnim tej prezydentury było równiez propagowanie wyjątkowości FC Barcelony, poprzez hasło „Mes que un club“ oraz promowanie na koszulkach UNICEF-u. Równiez ilość socios w wyniku programu „Great Challenge“ w 2006 roku przekroczyła zawrotną liczbę 150.000.Wymarzony rok 2006
Rok 2006 przejdzie do historii jako jeden z najlepszych w historii FC Barcelony. Klub po raz drugi wygrał Puchar Europy (teraz już Ligę Mistrzów), a do tego dorzucił drugie z rzędu Mistrzostwo. W tym samym roku otwarto również Kompleks Sportowy im. Joana Gampera w Sant Joan Despi oraz podpisano historyczne porozumienie z UNICEF-em.2007 rok bramą do przyszłości
FC Barcelona ciągle się rozwija. W 2007 roku padł nowy rekord liczby socios (156.366), a we wrześniu, podczas obchodów 50-lecia Camp Nou zaprezentowano projekt jego przebudowy, autorstwa Normana Fostera. Nowy Camp Nou ma stać się symbolem Barcelony XXI wieku oraz świadczyć o potędze Klubu.2008 - 2010: Barça sześciu pucharów, złota cantera
W sezonie 2008/09 trenerem pierwszej drużyny zostaje ikona barcelonismo - Pep Guardiola. Jego piłkarze przechodzą do historii futbolu hiszpańskiego, zdobywając potrójną koronę (mistrzostwo Hiszpanii, Copa del Rey oraz trzeci w historii klubu Puchar Ligi Mistrzów), by w sezonie 2009/10 wygrać kolejne trzy trofea (Superpuchar Hiszpanii, Superpuchar Europy oraz jedyny tytuł, jakiego brakowało w klubowym muzeum - Klubowe Mistrzostwo Świata) i zapisać się złotymi zgłoskami w historii światowego futbolu jako pierwszy klub, który w jednym roku zdobył sześć pucharów.Lata 2008 - 2010 to także złoty okres futbolu młodzieżowego FC Barcelona. W czasie trzech sezonów Barça Atlètic (dzisiaj Barça B), trenowana najpierw przez Pepa Guardiolę (2007/08), a następnie Luisa Enrique (2008/09, 2009/10), awansuje (po 11 latach oczekiwania) z Tercera División do Segunda División A.
30 czerwca 2010 roku kończy się 7-letnia prezydentura Joana Laporty. 1 lipca rozpoczyna się 6-letni mandat 39. prezydenta w historii FC Barcelona, Sandro Rosella.
