Zanim dołączył do Barcy, Villa był utożsamiany z golami. Jeżeli czytaliście bądź oglądaliście wywiady z innymi zawodnikami, takimi jak Xavi, Casillas, Pique czy Iniesta, w których padło pytanie o opisanie Villi, odpowiadali oni jednym słowem: gole. Tylko kilku ludzi zdawało sobie sprawę (i tylko kilku wciąż to wie), że w Barcelonie praca, która została powierzona Villi nie jest już taka prosta. Wydaje się, że tylko dwóch ludzi na świecie tak naprawdę wiedziało po co El Guaje przybył do stolicy Katalonii. Byli to Pep Guardiola i Johan Cruyff.
Cruyff wiedział, że system Barcelony opiera się na najlepszym piłkarzu świata, na Messim. Pep pozyskał zatem Villę na lewą stronę ataku, dlatego Holender poczuł się zobowiązany wziąć Asturyjczyka w obronę. Uczynił to w swojej kolumnie w El Periodico, opublikowanej 28 marca 2011 roku.
"Tak samo jak Xavi nie jest na boisku tylko po to, aby dostarczać drużynie asysty, tak Villa nie gra tylko po to, aby zdobywać bramki. Obaj są z Barcelony. Xavi był niezbędny drużynie, aby ta zdobyła mistrzostwo Europy i świata. Wystąpił ponad 100 razy w reprezentacji. Z nim w składzie drużyna narodowa wygląda trochę jak Barcelona. Trochę jak Barcelona to w rzeczywistości bardzo dużo. Xavi wnosi styl, równowagę i kontrolę nad piłką. Villa gra głęboko. Jego problemem, nie waszym, jest ciężar gry z przodu. To jest problem napastnika. Z tym nie pomoże mu nikt, żaden trener - snajper stoi sam przed bramką. Brak zrozumienia tej kwestii jest ogromny.Cruyff docenia Villę za to, że umożliwia on Barcelonie granie swoim ulubionym stylem. Co więcej, sam Pep Guardiola niezliczoną już ilość razy bronił Villę i podkreślał swoje pełne zaufanie do niego. Mister na każdym kroku mówi o tym, że El Guaje "jest niezastąpiony." Doskonałym tego przykładem jest konferencja prasowa trenera Barcelony z 24 października, na której mówił: "To dzięki Villi możemy grać tak dobrze. Nie znajdziemy wielu zawodników takich jak on. Bardzo chciałbym mieć w składzie więcej zawodników takich jak David, gdy jeszcze sam byłem czynnym piłkarzem. Doskonale się zaadaptował i jest niezwykle pokorny... tylko kilku piłkarzy byłoby zdolnych do takiego poświęcenia."
Villa nie staje się mniej groźny po tym, jak nie zdoła strzelić gola w pięciu kolejnych meczach Barcelony. Nie wykonuje swojej pracy gorzej skupiając się na pobiciu rekordu Raula w reprezentacji. Napastnicy są samolubni. Drużyna może wygrać, jednak napastnik nie zaśnie w nocy jeżeli nie dołoży kolejnego gola.
Jeżeli jednak Villa już jest najlepszym strzelcem w historii reprezentacji, jeżeli procent jego bramek na spotkanie jest tak wysoki, oznacza to, że robi on dużo więcej na boisku niż tylko czekanie przed bramką na piłkę. Villa jest synonimem głębokiej gry. Oznacza to pełną gotowość do otwierania przestrzeni, wciągania obrońców i tworzenia miejsca dla kolegów.
Czy on zawsze musi strzelać? Nie. Jego niemoc strzelecka jest częścią piłki nożnej. Dla mnie ocena tego, czy napastnik gra dobrze czy źle ma się nijak do tego czy strzela gole. Napastnika ocenia się z tego, czy zdoła wykonać określoną liczbę detali, które w ogólnym rozrachunku mają takie samo znaczenie co strzelone bramki. W przypadku Villi mówimy tutaj o głębokim graniu."
I tym właśnie Villa jest dla Barcy: poświęceniem. Guardiola doskonale wie, że nie korzysta z optymalnych usług El Guaje. Używa go jednak tak, aby cała drużyna mogła grać najlepiej jak jest to możliwe. W drużynie sportowej poświęcenie jest niezbędne i w tej drużynie to David Villa jest niezbędny.
Marnotrawstwo
Guardiola nie korzysta w pełni z doskonałej kontroli Villi nad długimi piłkami oraz z jego zabójczego instynktu podczas kontrataków. Długie podania nie są pożądane w stylu Barcelony, jednak jakieś urozmaicenie od czasu do czasu na pewno by nie zaszkodziło. Jednak drugi punkt - kontrataki - to element, nad którym drużyna musi popracować. Kiedy wreszcie otworzy się przestrzeń, kontrataki Barcelony wydają się potwornie wolne. Zbyt wielu zawodników decyduje się na podania na skrzydła, nawet w momencie gdy otwiera się przestrzeń w środku boiska, co praktycznie oznacza wyrzucenie możliwości udanego kontrataku do kosza.
Jednak wracając do głównego wątku, oczywistym jest, że drużyna nie gra tak, aby wykorzystać wszystkie najlepsze umiejętności Villi - odwrotnie niż w przypadku Messiego. To David jednak jest zawodnikiem, który ma grać tak, aby cała drużyna czerpała z tego korzyści.
Piłka nożna bez piłki
David Villa jest jednym z najlepszych zawodników na świecie pod względem poruszania się bez piłki. Znany jest również ze swojej umiejętności do desmarque - gubienia kryjących go zawodników, zmuszania ich do tracenia pozycji oraz tworzenia chaosu w szeregach defensywnych rywali poprzez swoje niekończące się, inteligentne bieganie. Jest to szczególnie przydatne w meczach przeciwko drużynom, które "parkują autobus". Villa w takich spotkaniach tworzy przestrzenie, dzięki czemu drużyna - Messi, Cesc czy ktokolwiek inny, kto dostał pozwolenie na granie w środku - może stanąć przed okazją do zdobycia bramki. Zarządzanie szerokością boiska jest zajęciem wymagającym ogromnej dyscypliny i cierpliwości, przez co wielu nie rozumie zadań Villi na boisku i go krytykuje.
Obarczenie Villi dużo większą ilością obowiązków defensywnych oraz zadaniem ciągłego wywierania presji, sprawiło że stał się on piłkarzem bardziej kompletnym. Jednocześnie jednak zmniejszyło to jego rolę jako zawodnika, który jest głównym snajperem zespołu.
El Guaje powszechnie znany jest jako napastnik (co jest błędem, bowiem w Barcelonie pełni rolę skrzydłowego), co skutkuje tym, że kibice przede wszystkim oczekują od niego bramek. Dużej ilości bramek. Ogrom kibiców nie potrafi zrozumieć jego poruszania się bez piłki i współpracy z innymi zawodnikami przedniej formacji, co bardzo pomaga Barcelonie zdobywać bramki. Stąd bierze się ta nieustająca fala krytyki i kwestionowania pozycji Davida w drużynie.
Co więcej, sam Villa oczekuje od siebie strzelania goli ponieważ to jest naprawdę to, co kocha robić. Stara się to osiągnąć przede wszystkim poprzez ścinanie z lewego skrzydła i rozgrywanie sprytnych podań na jeden kontakt. Innym jego sposobem na zdobycie bramek są ciągłe wbiegnięcia w poprzek boiska w oczekiwaniu na prostopadłe podanie. Druga strategia w zeszłym sezonie spowodowała kolejną falę krytyki - tym razem niezadowolenie kibiców wywołała ogromna ilość pozycji spalonych Asturyjczyka. W tym sezonie David poprawił się w tej kwestii i wielokrotnie nie znajduje się już na spalonym. Łatka została jednak przypięta i bardzo wielu sędziów liniowych w sytuacjach kiedy to David jest bardzo blisko linii obrony, podnosi flagę.
Nie tylko rywale Barcelony cierpią na brak piłki
Być może z powodu chęci wpasowania się w model Barcy, w jej filozofię nieskończonej ilości podań oraz udowodnienia, że w pełni rozumie się z Messim, Villa bardzo często się waha, myśli i jest mniej zdecydowany niż jego wcześniejsze wcielenie. Mimo wszystko jest to bardziej kwestia psychiki, możliwe że pewności siebie, aniżeli umiejętności. Villa musi czuć, że nie zostanie skrytykowany za to, że nie podał czy oddał strzał z dystansu. W tej drużynie, powszechnie znanej z kontroli nad piłką, David boi się ją stracić. Spójrzmy jednak na Messiego - Argentyńczyk traci futbolówkę na prawo i lewo. Jest to przywilej napastników, ponieważ to w ich grze wymagane jest podejmowanie takiego ryzyka. Villa musi sobie uświadomić, że on również może tak samo próbować. Udowodnił nam już przecież nieraz, i wciąż wielokrotnie udowadnia w meczach reprezentacyjnych, że posiada nadzwyczajną technikę i umiejętności do efektywnej gry z piłką przy nodze. W reprezentacji Hiszpanii gra on wciąż na lewym skrzydle, jednak ma więcej swobody na przemieszczanie się pomiędzy liniami i wykonywanie dryblingów. Dzięki temu otrzymuje on więcej podań i strzela dużo częściej, co przekłada się na jego ilość bramek. Najprościej rzecz ujmując: aby umieścić piłkę w siatce musisz ją najpierw mieć przy nodze.
Gra jeden na jednego nie jest jego domeną, jednak tak na dobrą sprawę nie dostaje on zbyt wielu szans na pokazanie swoich umiejętności w grze z piłką przy nodze. Jest to trudne, bowiem Villa gra w drużynie, w której niemal każdy z zawodników kocha operować futbolówką - Messi, Iniesta, Thiago, Alexis czy zwłaszcza Fabregas. Bardzo często widzimy Davida pokrzykującego i rozkładającego ręce w pełnym frustracji geście mającym na celu zasygnalizowanie chęci otrzymania piłki. Mimo to ilość piłek, które ten piłkarz dostaje wydaje się być minimalna w porównaniu do innych zawodników. Nawet Guardiola zauważył, że Villa wybiegający na dogodną pozycję jest zbyt często ignorowany. Dlaczego tak się dzieje?
Dzieje się tak ze względów czysto taktycznych - dzięki Villi i Pedro na skrzydłach, środek obrony rywali zostaje rozerwany przez co otwiera się kusząca przestrzeń, w której czyha niepilnowany (lub słabiej pilnowany) Leo Messi. Logicznym jest, że łatwiej o strzelenie gola po akcji, która ma miejsce dokładnie naprzeciw bramki aniżeli po przerzuceniu piłki na skrzydło, zatem pomocnik dużo częściej wybierze taki wariant i poda do swojej fałszywej dziewiątki. Trzeba również zauważyć, że Dani Alves jest dużo lepszy w grze ofensywnej na swojej prawej flance niż każdy inny zawodnik grający po przeciwnej stronie boiska, zatem naturalnym jest fakt, że akcje ofensywne dużo częściej przeprowadzane są tą stroną boiska.
Nie zważajmy na liczby!
Każdy, podkreślam, każdy zawodnik na miejscu Villi, z takim zakresem pracy i obowiązków dla drużyny, miałby ogromne problemy z regularnym strzelaniem bramek. Zbyt często praca, która nie jest tak efektowna jak zdobywanie goli, pozostaje ignorowana. Zbyt często ludzie są zaślepieni listą strzelców i szeregiem statystyk - liczbą bramek, asyst, strzałów celnych i niecelnych itd. Praca którą wykonuje Villa (tak samo jak i Pedro) jest niemożliwa do zmierzenia. Jest często niezauważana i nawet nie znajduje się w kadrze kamery transmitującej mecz, ponieważ wykonywana jest bez udziału piłki. Mimo to musimy pamiętać, że praca ta ma ogromne znaczenie dla przebiegu spotkania oraz ma wielki wkład w sukcesy jakie odnosi Duma Katalonii.
Naprawdę niewielu zawodników na poziomie Villi - najlepszy strzelec drużyny wygrywającej mistrzostwo Europy i świata - byłoby w stanie wykonać oczekiwaną przez Pepa pracę z taką gracją i profesjonalizmem. Dodajmy do tego jego postawę w szatni (Słyszeliśmy od Guardioli, że Villa bardzo lubi sobie pożartować) oraz bramki, które Villa już dla nas zdobył...
Widząc to wszystko stwierdzamy, że David Villa już się stał częścią historii FC Barcelony i według mnie zasłużył sobie na miejsce w jej przyszłości. El Guaje wciąż jest z nami, ponieważ dużo bardziej niż gole kocha on drużynę i jej grę.
Artykuł ten nie został napisany po to aby usprawiedliwić małą ilość goli Villi. Został on napisany aby potępić ludzi, którzy twierdzą, że w piłce nożnej liczą się tylko gole. Został napisany aby przypomnieć cules, że piłka nożna to mes que liczby i statystyki, że poza nimi jest bardzo wiele innych rzeczy, którym można się przypatrzyć. Został napisany w nadziei, że naprawdę zobaczą grę... i tym samym ujrzą najpiękniejszą z jej odmian - grę Barcy.
